Isabelle Beernaert

‘OXYTOCIN’
is een contemplatie, observatie , waarneming …

Oude angsten ... Nieuwe gevoelens...

De nieuwe voorstelling van Isabelle Beernaert gaat over Oxytocine. Oxytocine wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd dat opkomt bij een aanraking, een streling, een knuffel, het bedrijven van de liefde, een baby die gevoed wordt door de mama; het is een stof die we nodig hebben om gelukkig te zijn. Het aanmaken van een hoge dosis Oxytocine gaat gepaard met een gevoel van vertrouwen en het gevoel dat je ergens deel van uitmaakt en jezelf mag zijn.

Bij hogere niveaus is er sprake van een hogere weerbaarheid tegen stress, verslaving en angst.

In dit jaar van quarantaines en social distancing is de creatie van 'OXYTOCIN' ontstaan. Een bijzonder jaar waarin we in bepaalde periodes maar mochten leven met maximaal één knuffel-contact, vreemden elkaar niet meer mochten aanraken en soms zelfs al angstig werden als iemand te dicht in de buurt kwam. Deze stof was in die periode heel schaars en dat voelden we. We verlangen allen weer naar een flinke dosis Oxytocine zonder dat we ons er misschien geheel bewust van zijn.

_______________________________________

Quand tu me prends dans tes bras,
Et tu me parles tout bas,
je vois la vie en …