Salvatore Adamo

Adamo staat bij iedereen van ons synoniem voor “Tombe la neige” en andere “Filles du bord de mer”-songs, veelal romantisch omfloerste meezingers die sinds de jaren 60 voor altijd in ons geheugen gegrift staan. Maar er is ook een nog weinig gekende kantje aan de Italiaans-Belgische internationale vedette. Een Adamo à la Johnny Cash, een versie van zichzelf die hij tijdens dit nieuwe tournee ook voor het Vlaamse publiek zal openbaren.

Als 74-jarige heeft hij immers geen enkele reden meer om een blad voor de mond te nemen en zal hij met sommige liedjes uit zijn nieuwe studioalbum - het 25ste - zijn onvrede voor bepaalde (wan)toestanden ten gehore brengen. Al is dit niet helemaal nieuw: denk maar aan “Manuel” waarmee hij het toenmalige Franco-regime aan de kaak stelde of “Inch'Allah”, het lied voor de vrede, juist voor het uitbreken van de Zesdaagse Oorlog tussen Israël en Egypte.

Voor de arrangementen en de realisatie van zijn nieuwe album ging Adamo trouwens in zee met het in Frankrijk gereputeerde duo Clément Ducol en Maxime Le Guil en dat geeft ook op het podium een ongekende ervaring.

“Vergis je niet: ik ben inderdaad niet zo braafjes ... “, zingt hij in “Méfie-toi”. Adamo geeft op het podium ook toe dat hij zijn gezinsleven opgeofferd heeft voor zijn internationale carrière, vandaag op het podium in Chili, morgen in Japan. Al moeten gevoelige zieltjes zich geen zorgen maken: zijn kinderen lopen in de voetsporen van hun vader. Dochter Adamo is een knappe zangeres, zijn oudste zoon jazz-bassist en zijn jongste maakt deel uit het van electro-duo Fujiya & Miyagi.

Maar zelfs met zijn nieuwste songs blijft Adamo de man zoals wij hem al altijd kennen: de zachtaardige, de hoffelijke, de sympathieke zanger met een ongelooflijke passie voor zijn muziek. Soms verrassend  met liedjes als “Nu”, heel poëtisch in “Tes chaînes”,  ontroerend met “Racines” of vermakelijk in “Si vous saviez...”

Moest u het inderdaad eens weten... Misschien weten we het na het bijwonen van dit Adamo-concert ?