Jasper Steverlinck - Night Prayer

Jasper Steverlinck is eindelijk waar hij moet zijn. Bij de essentie. Geen weelderig ingepakte arrangementen. Geen technologische snufjes of nodeloze drukdoenerij. Zelfs geen modieus beatje links of rechts. Op Night Prayer draait het uitsluitend om songwriting in de puurste, meest directe vorm. Niets in de handen, niets in de mouwen. Alleen duidelijke zinnen en onverbloemde emoties.

Daar is tijd overheen gegaan. Véél tijd. Jasper’s vorige plaat – het met goud bekroonde Songs Of Innocence- dateert al van 2004. Tussendoor volgden nog twee succesvolle platen met Arid, maar gaandeweg werd het alsmaar duidelijker dat zijn toekomst zich buiten de band af zou spelen. “Een groep kan een fantastisch compromis zijn, waarbij iedereen elkaar versterkt”, zegt hij. “Maar deze songs vroegen om een andere benadering. Al duurde het even voor ik dat in de gaten had.” De nummers zélf waren er al langer. En de voorbije jaren hebben ze de meest uiteenlopende vormen aangenomen.

Heel even dacht Jasper zelfs dat hij hip moest zijn. Dat het cool moest klinken. Maar hoe groot de producers ook waren die onder de indruk waren van wat ze hoorden- onder hen Jake Gosling, de man achter het succes van Ed Sheeran en Lady Gaga- toch bleek de conclusie achteraf steeds dezelfde: het gevoel was eruit. Jasper herkende er zichzelf niet meer in. Ze klonken geweldig. En trendy. En modieus. Maar ze misten de puurheid van een singer/songwriter die zijn nummers speelt zoals ze geschreven werden. Op gitaar of achter de piano. Het was, zegt Jasper, een steek door zijn hart.

Het moest transparanter. Less is more. Geen nieuw inzicht, uiteraard. Alleen vergde het wél een andere manier van werken. Met meer rust. En meer ruimte om even stil te kunnen staan. Geen vanzelfsprekendheid in een jachtige wereld waar muziek vaker geconsumeerd dan echt beluisterd wordt. En dus werden de lagen inpakpapier die rond de songs waren gewikkeld gestript tot enkel nog de inhoud overbleef. De arrangementen werden uitgekleed. De teksten ontdaan van poëtische metaforen. “Al mijn favoriete artiesten – Nina Simone, Bruce Springsteen, Paul Simon, Bill Withers- houden je met hun songs een spiegel voor. Ze schrijven over het échte leven, en ik voelde dat ook voor mij daar het antwoord lag. Een muzikant moet vaak een entertainer zijn. En je hebt er die zich daar prima bij voelen. Maar voor mezelf zie ik er de meerwaarde niet van in. Begrijp me niet verkeerd: ik wil ook commerciëel succes. Zoveel mogelijk, zelfs. Alleen moet het onder mijn eigen voorwaarden zijn.

Dicht bij huis werd een ervaren producer gevonden die deze visie deelde: Jean Blaute. En ook al staan er in de Brusselse ICP studio honderd gitaren ter beschikking, toch speelde Jasper alles in op zijn eigen Harmony. Want die klonk rauw en bluesy. Als de basisingrediënten goed zitten, heb je niet meer nodig. Hij zong elk nummer in één take in. Zonder trucs. Zonder knip- of plakwerk. Want er was geen plaats voor leugens in deze muziek. Het moest eerlijk zijn. Luister naar het bloedstollende ‘That’s Not How Dreams Are Made’ en je weet dat dit geen promopraat is. Of probeer onbewogen te blijven bij ‘Here’s To Love’, 'Need Your Love', ‘Broken’ of ‘Night Prayer’. Het zal je niet lukken. Omdat je iemand hoort die het aandurft om zichzelf helemaal bloot te geven. Omdat de authenticiteit létterlijk uit de luisprekers spat. En ook: omdat het ijzersterke, tijdloze nummers zijn. Rauwe emoties, herkenbare gevoelens. Jasper staat dieper in de muziek dan ooit. Wat je ziet en wat je hoort is één op één. Geen pose. Geen imago. Dit soort oprechtheid valt niet te faken. En ondanks de donkere toon van de teksten schemert er altijd hoop door. Here’s to love in loveless times.

Ga dus even zitten voor Night Prayer. Neem er je tijd voor. Luister nadien nog een keer. En besef dat je naar de plaat van het jaar luistert.

Van wélk jaar heeft geen belang.
Dat speelt niet zo’n rol in tijdloze muziek.